De nu 72-jarige Guy Davis (°1952) is een muzikant, acteur, auteur, componist en tweevoudig Grammy Award-genomineerde uit NYC. Hij is het tweede kind en de enige zoon van de acteurs, scenaristen en activisten Ossie Davis (°1917†2005) en Ruby Dee. Guy groeide op midden in zwarte burgerrechtenbeweging die de sixties kenmerkte. Zijn vader was in 1963 de MC (master of ceremony) op de plechtigheid waar Martin Luther King (°1929†1968) zijn legendarische “I Have a Dream Speech” bracht. Ossie Davis mocht Peter Seeger een goede vriend en mentor noemen. Davis en Dee brachten in 2000 hun gezamenlijke autobiografie uit, getiteld “With Ossie and Ruby: In This Life Together”.

Al decennia lang is Davis in de scene één van de belangrijkste vertegenwoordiger van de akoestische blues, niet als de grote “vernieuwer”, maar eerder onopvallend en vanuit de traditionele blues hoek. Zijn passie voor het genre ontstond dankzij de verhalen van de “storytellers”, die van zijn grootouders en nonkels, over het leven in het rurale Deep South. Zijn voorliefde voor de pure, authentieke blues leverde hem inmiddels al heel wat trouwe bewonderaars op. Davis trad regelmatig op aan de zijde van blues en folk legendes zoals o.a. Dr John, Bonnie Raitt, Taj Mahal en Pete Seeger. In 1978 debuteerde Guy Davis in de studio met ‘Dreams About Life’ (Folkways Records) én ook als acteur in de soap “One Life to Live”. In 1991 kreeg Davis een rol in “Mule Bone”, een Broadway productie van Zora Neale Hurston & Langston Hughes. In deze film was ook Taj Mahal te zien/te horen. Twee jaar later kreeg Davis de titel rol in “Robert Johnson: Trick the Devil”, een film die de W.C. Handy "Keeping the Blues Alive" Award kreeg.

Davis’ album ‘Stomp Down the Rider’ (1994) werd gebruikt in zijn one-man show “In Bed with the Blues: The Adventures of Fishy Waters”. Een jaar later werkte hij samen met zijn ouders in “Two Hah Hahs and a Homeboy”, waarin origineel materiaal uit de Afrika-Amerikaanse folklore en geschiedenis verwerkt was. In dezelfde periode componeerde Davis ook de muziek voor de PBS series “The American Promise”. Zijn muziek voor de tv-film “To Be a Man” won een Emmy. In het najaar van 1995 bracht Davis een live album uit, ‘Stomp Down Rider’. Zijn album ‘You Don't Know My Mind’ (1998) werd genomineerd voor twee W.C Handy Awards: “Best Traditional Blues Album” en “Best Acoustic Blues Album”. Davis zelf, als “Best Acoustic Blues Artist”. In 2014 bracht hij samen met de Italiaanse mondharmonica-virtuoos Fabrizio Poggi het album ‘Juba Dance’ uit, wat hem tijdens de 35ste Blues Music Awards meteen een nominatie opleverde voor “Best Acoustic Artist” en “Best Acoustic Album”. in 2017 werd zijn album ‘Sonny & Brownie's Last Train’ (dat hij ook opnam met Poggi) genomineerd voor een Grammy Award voor “Best Traditional Blues Album” van het jaar, een prijs die echter werd gewonnen door ‘Blue & Lonesome’ van de Rolling Stones. ‘THE LEGEND of SUGARBELLY’ (2024) (recensie), zijn méést recente album, werd uitgebracht door M.C. RECORDS. De 13 nummers op de tracklist zijn opgedragen aan zijn oom William Conan Davis die, ondanks zijn zwaar stotteren, één van de beste verhalenvertellers was. Aaron L. Hurwitz (aka Professor Louie) was de co-producer en toetsenist en verder stonden ook Mark Murphy (staande bas, cello, vocs) & Christopher James (mandoline, banjo) met hem in de studio.

We keken erg uit naar het optreden van één de ambassadeurs van de traditionele akoestische blues in de “bescheiden”, maar aantrekkelijke Living Room van Bed’nBlues/Rootstime in Halen. Omdat BUDDY GUY in de roots- scene onmiskenbaar een “grote meneer” is, wakkerde de (gezonde) stress wat aan toen de datum naderde en de voorbereidingen, omschreven in enkele toegezonden lijstjes met praktische instructies over technische zaken, eten en onderdak, zich concreet opdrongen. Zo werkt Guy Davis actief mee aan het EARTH MUSE COLLECTIVE dat probeert “de impact van kunst op het milieu te verbeteren”. Daarom was tijdens zijn optreden (zowel op het podium als “backstage”) alles wat o.a. wegwerpplastiek betrof eerder een taboe en dienden we hiermee én met de overige to-do’s en not-to-do’s rekening te houden. Guy had zijn eigen herbruikbare fles bij die we “met uit een bron met schoon, herbruikbaar drinkwater” vulden… We waren er klaar voor en dat de avond op de Rootstime-homepage al snel het bordje “volzet” kreeg, was naast een soort van bevestiging dat we het goed deden, zeker ook een extra stimulans om op de ingeslagen weg met interessante acts verder te gaan. Voor de volgende optredens en details: zie beneden deze pagina!

De sound check was gedaan, op het podium stonden twee akoestische gitaren klaar en op een tafeltje lagen de harmonica’s in handbereik, naast de overige attributen. De gevraagde armloze houten stoel, die Guy Davis na de show op de rugleuning signeerde, werd door collega Erwin vanuit uit Loksbergen tijdig afgeleverd. Het was daarna enkel nog wachten op Guy Davis die, met “My Eyes Keep Me in Trouble” zijn eerste set met een nummer uit het eerdergenoemde ‘Juba Dance’-duo album,opende. Davis had er duidelijk zin in en dat bevestigde hij met wat hij daarna nog uit oud en nieuw werk plukte in ieder nummer dat telkens, met een aanstekelig en kleurig verhaal, door de acteur in hem met passende mimiek ingeleid werd. Guy mixte roots, blues folk en méér om zijn “stories” te kunnen vertellen, om sociale onrechtvaardigheden aan te pakken en om gebeurtenissen aan te raken, waardoor hij alles met ons kon delen. E.e.a. bleek uit “Black Snake Moan”,een nummer van Lemon Henry Jefferson dat door door H. Ledbetter bewerkt werd en het folky “Come Gitchu Some (moonshine whiskey)”, die hij uit zijn laatste album koos. Tussendoor maakte hij met o.a. “Just Like a Woman” en “Walk Right In” ons duidelijk dat zowel Bob Dylan als Otis Taylor hem beïnvloed hebben en, waarom een frêle maar onsterfelijke klassieker als Jimmie Rodgers’ “Kisses Sweeter than Wine” nog steeds een “pareltje” is. Guy hoorde het nummer voor het eerst toen hij nog maar 8 was en Pete Seeger (die met Lee Hays van The Weavers het nummer bewerkte) ontdekte. Het refrein dat iedereen meezong, maakte duidelijk welke sfeer er hier vanavond hing. Met de titelsong van zijn nieuwe album sloot Guy de eerste set af. Het hele verhaal over deze “murder song” waarin een vrouw van lichte zeden het leven liet (en nog veel meer), vertelde hij ons tijdens het interview dat we voor zijn optreden met hem deden.

Muddy Waters’ “Catfish Blues”, Dylan’s “Lay Lay Lay” en “Spoonful (It’s Alright, It’s Alright)” waren de openers van de tweede set. Het derde, Guy’s nummer, lijkt (zeker naar het einde toe) een variant van het andere populaire “Spoonful”-nummer, de Willie Dixon-song, die Howlin’ Wolf in 1960 en Cream in 1966 zo populair maakten. Over de inhoud waren het zelfs de blues geleerden toen niet eens. “'Het zou een lepel koffie kunnen zijn, het zou een lepel thee kunnen zijn...”. De artiesten die het gecoverd hebben, zouden het nummer geïnterpreteerd hebben als een nummer over drugsverslaving, omdat heroïnegebruikers dope verhitten in lepels om het vloeibaar te maken voor injectie. Who knows? Ook de traditional “Baby Pls Don’t Go” schepte de nodige verwarring. Iedereen denkt als hij deze traditional hoort aan Muddy Waters, maar het nummer werd in 1935 door Delta blues muzikant Big Joe Williams gepopulariseerd. Na Mississippi John Hurt’s “Candy Man Blues” en Blind Willie McTell’s “Statesboro Blues” deed Guy ons op “Long Gone Riley Brown” meezingen en door zijn harmonica-inbreng denken aan de blinde blues harpist Saunders Terrell (1911-1986) en de legendarische bluesgitarist Walter Brown McGhee (1915-1996), ook gekend als het geweldige duo Sonny Terry & Brownie McGhee. Ook het bloedmooie “Early in the Morning” kwam uit zijn nieuwe album en met het eigenzinnige “It Was you” (de anti-Tr*mp song) maakte hij ons duidelijk voor welke kleur hij in de voorbije weken koos. “Who’s Gonna Love You Tonight (That’s Alright” en “Crying All By Myself” kondigden het einde aan. Voor de “encore” “Watch Over Me” ging Guy terug naar zijn derde studio album uit 1995, ‘Stomp Down Rider’. Het werd het einde van een geweldige avond, die zeker niet alleen in mijn geheugen zal blijven hangen!

“Met dit Rootstime-optreden bevestigde Guy Davis met woord én zang duidelijk dat hij anno 2024 nog altijd de verdediger van de traditionele akoestische blues is. Daarnaast maakte de acteur in hem van hem ook de story teller, die je aan zijn lippen bindt en die de artiesten, die hem voorgingen en hem de weg wezen, levend houdt. Guy Davis zorgt ervoor dat hun songs zeker niet verloren zullen gaan…”

Eric Schuurmans

Set list/Album refs: My Eyes Keep Me in Trouble (15) - ? – Got Your Letter in My Pocket (19) – Black Snake Moan (Lemon Jefferson, arr. Huddie Ledbetter) (20) – Come Gitchu Some (20) – Just Like a Woman (Bob Dylan – The Cutting Edge, 2015) – Walk Right In (Otis Taylor, Corey Harris) – Kisses Sweeter Than Wine (Joel Newman, Campell Paul > Jimie Rodgers) – Sugarbelly (20) / Pause / Catfish Blues (McKinley Morganfield aka Muddy Waters) – Lay Lady Lay (Bob Dylan, Nashville Skyline, 1969) – Spoonful (It’s Alright, It’s Alright) (19) – Baby Pls Don’t Go/Boom Boom (Big Joe Williams > Muddy Waters) (13) – Candy Man Blues (MS John Hurt, 1928) (3) - ? – Statesboro Blues (Blind Willie McTell) (15) - Long Gone Riley Brown (20) – Take Me to the River – Talking Just a Little Bit of Time (16) – Early in the Morning (20) – It Was you (anti Trump song) – Who’s Gonna Love You Tonight (That’s Alright) (Jonathan Rotem / Tijani King / Mirella Castellano / Kelli Adams > Sam Chatmon) (20) – Crying All By Myself (Eric Carmen) / Encore / Watch Over Me (3) >> Refs: 20-The Legend of Sugarbelly [2024] | 19-Be Ready When I Call You [2021] | 18-Gumbo, Grits & Gravy [2019] | 17-Sonny & Brownie’s Last Train, w/Fabrizio Poggi [2015] | 16-Kokomo Kidd [2015] | 15-Juba Dance, w/Fabrizio Poggi [2013] | 14-The Adventures of Fishy Waters [2012] | 13-Sweetheart Like You [2009] | 12-On Air [2007] | 11-Down at the Sea [2007] | 10-Skunkmello [2006] | 9-Legacy [2004] | 8-Chocolate to the Bone [2003] | 7-Give in Kind [2002] | 6-Butt Naked Free [2000] | 5-You Don't Know My Mind [1998] | 4-Call Down the Thunder [1996] | 3-Stomp Down Rider [1995] | Guy Davis - Live, 1993 [1993] | 2-Beat Street [1984] | 1-Dreams About Life [1978] |